Uw gastheer

Hein Vrolijk met ds op Martini kerkhof

Ik ben geboren op een boerderij onder de rook van Amsterdam en heb vervolgens op verschillende plekken in Nederland gewoond en gewerkt, overwegend als econoom in onderwijs en onderzoek. Sinds 2009 ben ik voor de verandering weer een stadsmens, nadat ik enkele jaren op het Groninger platteland heb doorgebracht, en daar mijn steentje heb bijgedragen aan het logement Huize Wonderdendam.

Interview​ met Hein als vrijwilliger bij Humanitas

Hein begeleidt in het dagelijks leven als ZZP’er economiestudenten bij hun afstuderen. Daarnaast runt hij een bed-and-breakfast in de stad. En – of dat nog niet genoeg is – werkt hij ook al sinds 2009 als vrijwilliger voor het Humanitas-project Vrijwilligers en Dementie. ‘In de praktijk komt dat vooral neer op een stukje lopen met dementerende ouderen. Daardoor heeft de partner van de dementerende dan even wat tijd voor zichzelf.’Hein is dit vrijwilligerswerk gaan doen omdat hij houdt van verhalen over vroeger. ‘En daar ben je bij deze groep mee aan het goede adres. Want ze weten steeds minder van nu, maar des te meer van hoe het 60, 70 jaar geleden was.’ Maar krijgt hij dan niet bij een dementerende steeds hetzelfde verhaal te horen? ‘Nou, nee, want mensen – ook dementerenden – brengen steeds kleine variaties aan in wat ze vertellen. Daardoor krijg je als luisteraar een steeds genuanceerder beeld van hoe dingen vroeger waren. Zo heb ik al van alles opgestoken over het leven in Nederland tijdens de Tweede Wereldoorlog.’

De verhalen van de cliënten over hoe zij vroeger geleefd hebben fungeren voor Hein ook als een spiegel. ‘Ik vraag me dan af wat ik in een vergelijkbare situatie zou doen. Een mooi voorbeeld is een dementerende man die slecht ter been was en steeds minder kon zien. Maar in plaats van opstandig te zijn en vervelend voor zijn omgeving, leek hij zich neer te leggen bij het onvermijdelijke en straalde hij een soort Boeddhistische gelijkmoedigheid uit.’

Ook vindt Hein het leerzaam dat dementerenden vaak kunnen genieten van kleine, simpele dingen. ‘Neem nou zoiets moois als blaadjes die in de lente weer aan de bomen komen en bloemen die weer open gaan. Dementerenden hebben daar soms heel veel aandacht voor. Daar kunnen wij als volwassen mensen in de drukte van alle dag wat van leren: dus om wat meer open te staan voor de wonderen van de natuur vlak onder onze neus.’

Kortom, Hein ervaart het vrijwilligerswerk echt als een verrijking. Het brengt hem in contact met een andere kant van het leven. Hij ontmoet mensen die hij normaliter niet zo gauw zou tegenkomen, en hij heeft ontdekt dat je van iedereen iets kunt leren.

Tekst: Dirk Goudberg

Bron: ​https://www.humanitas.nl/afdeling/Groningen_Stad/vrijwilligerswerk/​